Helbet li gorî demê û teknolojiyê divê mirov xwe nû bike û ji teknîkên nû sûdê wergire. Lê divê mirov karibe teknolojiyê û endezyariya modern bi malzemeyên herêmî re bi kar bîne. Lê em vê yekê nakin û çanda berê bi carekê binpê dikin û xwe dispêrin tiştên nû. Ev yek jî dike ku çandeke avahîsaziyê çênebe li welatê me. Ji bo van sedeman nêzîkatiya Francis Kere girîng e û divê ji avahîsazên me re bibe mînak. Gava min xwend ku wî bingehê mîmartiya xwe bi çîrokên dapîra xwe çêkiriye, bêhtir kêfa min ji vê re hat û min xwest li ser Francis Kere binivîsim.
Di warê avahîsaziyê de li dinyayê xelata herî bi rûmet “Xelata Pritzker ya Avahîsaziyê” ye. Ev xelat her sal tê dayîn û vê xelatê bêhtir didin kesên afirîner ên ku ji bo mirovahiyê û derûdorê avahiyên baş disêwirînin. Heta ev xelat weke “Nobela avahîsaziyê” jî tê binavkirin. Mirov dikare bibêje, xeyala avahîsazan hemûyan e ku bibin xwediyê vê xelatê. Komîteya xelatê, diyar kiriye ku wan îsal “Xelata Pritzker ya Avahîsaziyê” daye mîmarê reşik Diebedo Francis Kere. Cara yekem e ku vê xelatê didin mîmarekî reşik. Lê di vir de tişta bala min diçe ser, helbet ne reşikbûna Francis Kere ye, wî jidil jî li gorî şert û mercên welatê xwe bêyî ku ji çanda xwe dûr bikeve, li gorî rastiya welatê xwe hin avahî sîwirandina. Ev nêzîkatiya wî ya di warê sêwirandinê de hêjayî nirxandinê ye.
Francis Kere, li welatekî Rojhilatê Efrîkayê, Burkîna Fasoyê hatiye dinyayê. Bûrkîna Faso, bi zimanê wê herêmê tê maneya “welatê mirovên rast”. Li gundê Francis Kere yê bi navê “Gendo” dibistan tine bû. Malbata wî dîsa jî hewl da ku wî bide xwendin. Wî bi awayekî li paytexta Elmanyayê Berlînî bûrseke dartraşiyê, xeratiyê qezenc kiriye û daye pey vî karî. Karê dartiraşiyê kiriye ku ew paşê bibe avahîsazekî baş.
