Ziman dewlemend e, bi taybetî jî biwêjên Kurdî pirr dewlemend in û li her herêmê biwêjên ku dil û hinavên mirov dihelînin hene. Lê bê şensiya me ya Kurdên li metropolên Tirkiyeyê mezin bûyî ew e ku em her çiqas bi zimanê xwe yê zikmakî bizanin jî ji aliyê qalib û biwêjan ve kêmasiyên me hene.
Diya min û bavê min li ber hev rûdinin û serê xwe bi pirsa min diêşînin, carinan mijarê dirêj dikin û dest bi çîrokan dikin.
Li gel vê xweparastinê jî, carinan dema li nivîsên xwe yên berê dinêrim, qalibên wan di nav nivîsê de destê xwe dihejînin ji min re, de were û dîn nebe.
Jinek û zilamek di ber min re derbas bûn, li ser meseleyekê henek li hev dikirin. Jinê digot zarokek bes e, ez êdî nema zarokan çêdikim. Zilam bi bişirînekê ji jinê re got, ‘Çavê min ji te têr e, tu dikarî zarokeke din jî çêkî’…
