Ev rastiyeke din e. Dibêjin, dinya çavdayîn e. Gelek caran ji bo ku meriv tiştekî bixwazin yan jî bikin, pêwîstiya wan bi sedemên girîng û hincetên qanîbar nîne, tenê çavdayîn têra wan dike ku bi azwerî û pêdegirî bidin pey pêkanîna hin karan. Belê rast e. Herkes di her karê xwe de wisa nake. Hin kes ji ber hin sedeman hin tiştan dixwazin yan jî dikin, lê hin kes jî hene, bêyî ku lêbifikirin tişta ku dixwazin yan jî karê ku dikin bi kêrî wan tê yan nayê, yan jî pêwîstiya wan pê heye yan na, hin tiştan dixwazin û hin karan dikin. Ya ku wê yekê bi wan dide kirin ji çavdayînê pêştir tiştek nîne.
Belê, mîna warên jiyanê yên din hemûyan, di warê gotinê de jî meriv ti cara xwe kêm nahesibînin. Çi kesên hewasdarê xwediyarî û navdariyê dibin, çi kesên alîgirê xewletî û xalîtiyê dibin, her meriv dixwaze lê bê guhdarkirin. Tenê rêbazên wan ji hevdu cuda ne. Ji bo ku bigihîjin armanca xwe kesên hewasdarê xwediyarî û navdariyê zorê didin ziman û bênavber xeber didin û yên alîgirê xewletî û xalîtiyê jî bêdengiya xwe ji xwe re dikin palpişt.
Gotinê erzan û bê mane dikin
Xwezî yên zana bigotana û yên nezan guhdarî bikirina
