Ber bi salên 1990’î ve li Îranê şerê navxweyî destpê dike û di navbera hin komên alîgirên Îranê û Kurdan de şerekî navxweyî dest pê dike. Omer gava 10 salî bûye bi bombeyekê dilîze û bombe di nav destên wî de diteqe û dûre jî herdû destên wî jêdibin. Omer gava ku li nexweşxaneyê bi qêrîna dayika xwe şiyar dibe, ti tişt nayê bîra wî û nizane bê ka ev tişt çawa hatiye serê wî. Gava malbata wî, wî di nav xwînê de dibîne, dibêje ji xwe ew miriye lê Omer namire û bêyî destên xwe hînî jiyanê dibe û li ser piyan dimîne.
Mohammadi di dema gera xwe ya li Îranê de li gundekî nêzî Serdeştê li Rojhilatê Kurdistanê li nav sûkê rastî Omer tê. Omar bala wî dikişîne û berê vîzora xwe dide Omer û wêneyê wî digire. Ew bi vî awayî hev du nas dikin. Wêneyên Mohammadi çîroka Omar ya dijwar dibêjin. Bi van wêneyan em diçin gundê Omer û bêhtir nêzî çîroka Omer dibin a ku tê de hêvî û bawerî heye..
Mohammadi jiyana Omer ya li gund bi dîmenan nîşanan dide û dike belge. Di wêneyên Mohammedi de em dibînin ku Omer bi malbata xwe re di nav kar û xebatê de ye. Carinan li nav zeviyekî û carinan jî ew di gola avê de avjeniyê dike. Mohammadi van kêliyên Omer bi wênegira xwe digire û ji bo Omer albûmekê amade dike.
Wêneyê Omer yê ku ew tê de giya girê dide pirr bala Yacoe dikişîne. Omer li ser çiya, di bin asîmanên şîn de bi milên xwe gurzên giya girê dide. Xasma jî ev wêneyê wî tesîrekê li ser Yacoe û hevalên wî dihêle. Yacoe dibêje, “Gava em çav bi vî wêneyê wî ketin, em tev matmayî man. Bi rastî jî di vî wêneyî de berxwedêrî heye û ev wêne baş nîşan dide ku pêdiviya Omer bi destên protez heye.”
Omer dê bibe xwedî destên protez
